Κλείνοντας έναν ιστορικό κύκλο
Έφυγε ο γιατρός Αντρέας Γκούσης
Έφυγε μέσα στο Σαββατοκύριακο πλήρης ημερών ο σεβαστός και αγαπητός γιατρός Αντρέας Γκούσης, κλείνοντας έναν ιστορικό κύκλο για την Κέρκυρα καθώς ήταν ο τελευταίος επιζών της δωδεκαμελούς νομαρχιακής επιτροπής Κέρκυρας του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (Ε.Α.Μ.).
Το Ε.Α.Μ. Κέρκυρας ανασυγκροτήθηκε το Σεπτέμβρη του 1943 με κύριους οργανωτές τον Απόστολο Γκρόζο και το Βασίλη Άνθη. Ο Αντρέας Γκούσης συμμετείχε εκπροσωπώντας την «Εθνική Αλληλεγγύη», μια οργάνωση η οποία πρόσφερε πολλά στην ανακούφιση των διωκομένων και των πεινασμένων της Κατοχής.
Το Νοέμβρη του 1943 βοήθησε στην προώθηση από το Ε.Α.Μ. στην Ελεύθερη Ελλάδα του πληρώματος του Β17 που είχε προσγειωθεί στη Λευκίμμη. Το Δεκέμβρη του 1944 προσπάθησε μαζί με το διευθυντή του Ψυχιατρείου Π. Ζη μάταια να βοηθήσει τον πρωτοδίκη Παναγιώτη Γίδα που είχε ξυλοκοπηθεί θανάσιμα λόγω της ιδιότητας του ως Ειδικού Επιτρόπου Δοσιλόγων. Μάλιστα, στα 1984, σαράντα χρόνια μετά τη δολοφονία, εξέδωσε ένα 20σέλιδο βιβλιαράκι με τα γεγονότα και την αιτία της δολοφονίας του Γίδα.
Στα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια, όταν υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία προσπαθούσε με κάθε τρόπο να προφυλάξει συναδέλφους του οι οποίοι διέτρεχαν κίνδυνο λόγω των πολιτικών τους αντιλήψεων.
Αθήνα, Παρίσι και Κέρκυρα
Σπούδασε ιατρική στην Αθήνα και στο Παρίσι όπου εργάστηκε σαν βοηθός στο εκεί Πανεπιστήμιο και στη συνέχεια υπήρξε στέλεχος στη Νευρολογική Κλινική του Ευαγγελισμού και στο Δρομοκαϊτειο. Στον επιστημονικά του χώρο ήταν πρωτοπόρος προσπαθώντας να αναπτύξει την απασχολησιοθεραπεία στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο της Κέρκυρας με τη συνδρομή Φιλανθρωπικών Οργανισμών. Για τις καινοτομίες που εφάρμοσε (επιστημονικός διευθυντής από το 1954 της Β΄ Κλινικής του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου), έγιναν εκτεταμένες αναφορές του ονόματός του σε αμερικάνικα περιοδικά της εποχής (δεκαετία 1960-70) και προκάλεσε θετικά σχόλια από Βρετανούς και Γάλλους συναδέλφους του.
Μέλος πολλών επιστημονικών οργανισμών, εργάστηκε μέσα από το συμβούλιο του τοπικού παραρτήματος του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού βοηθώντας με κάθε τρόπο τη λειτουργία του. Σαν μέλος του συμβουλίου της Ιατροχειρουργικής Εταιρείας αναβάθμισε τη λειτουργία του Ιατρείου και οργάνωσε το μικρό μουσείο του και τη Βιβλιοθήκη.
Στα 1960 εξέδωσε την μελέτη του για τον για την ιστορία του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου της Κέρκυρας καθώς και για τη ζωή και το έργο του Χριστ. Τσηριγώτη, του πρώτου έλληνα ψυχίατρου (δύο αντίτυπα της δυσεύρετης σήμερα αυτής μελέτης σώζονται στη Δημόσια Βιβλιοθήκη της πόλης μας). Στη μελέτη αυτή σκιαγραφείται και η τότε κατάσταση και δραστηριότητα του Ψυχιατρείου, οι αντιλήψεις του Αντρέα Γκούση για την κοινωνικοποίηση των ασθενών και την προστασία του ανάπηρου παιδιού και πολλά σχετικά δημοσιεύματα εφημερίδων και επιστολές.
Άνθρωπος με έντονη κοινωνική παρουσία, άφησε εκατοντάδες δημοσιεύματα στον τοπικό τύπο για τα προβλήματα της περιοχής μας και έχοντας πάντα το νου στραμμένο στη γενέτειρά του Λευκίμμη, καθιέρωσε από χρόνια ετήσιο διαγωνισμό για τους μαθητές της περιοχής στη μνήμη του πατέρα του. Παρών στις κινητοποιήσεις ακόμα και όταν υπό το βάρος των χρόνων και της επιδεινούμενης υγείας του δυσκολεύονταν να κινηθεί. Υπογράμμιζε πάντα ότι ήταν «συνταξιούχος γιατρός». Στην πραγματικότητα ποτέ δεν πήρε σύνταξη!
Το «American Corrective Therapy Journal» γράφει για τον Αντρέα Γκούση σε ένα αφιέρωμα πέντε σελίδων στο Ψυχιατρείο της Κέρκυρας το Μάη του 1969:
«… Μεταβολές στη δραστηριότητα των ασθενών πραγματοποιήθηκαν πρόσφατα με τις καινοτομίες αυτές και στο 16ο Συνέδριο Χειρουργικής ο Δρ Γκούσης είπε: η δυστυχία αυτών των ψυχικώς ασθενών δεν μπορεί να αποκρυβεί με ημίμετρα. Πρέπει πρώτα να αλλάξει η νοοτροπία αυτών που έχουν «σώας τας φρένας» προς αυτούς που δεν τας έχουν σώας για να αλλάξουν ριζικά και οι πραγματικοί όροι ζωής των ασθενών.
Αυτοί οι όροι ζωής, που ο Δρ Γκούσης θεωρεί απαραίτητους για τους ασθενείς του, μου προσδιορίστηκαν ανεπίσημα σε μια συνομιλία που είχα μαζί του, κατά τη διάρκεια της επίσκεψής μου, τον Ιούνιο του 1968. Περιλαμβάνουν επαρκή θεραπευτική αγωγή, σε ευχάριστο περιβάλλον και με ενδιαφέρουσα εργασία που καθορίζει ο εργασιοθεραπευτής και περιέχει κατ΄ αυτόν μια έννοια ατομικής πρωτοβουλίας. Οι ψυχασθενείς αισθάνονται κυρίως ότι συνεργάζονται μεταξύ τους αρμονικά. Και κάτι ακόμα: Ο Δρ Γκούσης έχει πίστη στη συμβολή των καλών τεχνών στην θεραπεία. Επιμένει ότι οι ασθενείς του πρέπει να έχουν εύθυμα μουσικά προγράμματα. Ενώ δεν διατίθενται αρκετά κεφάλαια για να υπάρχει επαρκής ιματισμός και κατάλληλα θερμαντικά σώματα για τους ασθενείς του, ο Δρ Γκούσης προσπάθησε να εφαρμόσει τις δικές του μεθόδους. Το πιστεύω του και οι ελπίδες του μεταδόθηκαν και σε άλλους…»
Γιώργος Ζούμπος
(Δημοσιεύτηκε στην «Καθημερινή Ενημέρωση» τη Δευτέρα 24 Αυγούστου 2009)
Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2009
Πέμπτη 27 Αυγούστου 2009
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
